بازي نكردن كودك حتي اگر از نوباوگي او ديده مي‌شود، مي‌تواند دليلي بر وجود يك مساله باشد. كنجكاوي طبيعي حين بازي در مورد جهان پيرامون به كودكان اين امكان را مي‌دهد تا ياد بگيرند، كاوش كنند و مهارت‌هاي لازم را براي موفقيت ايجاد نمايند. كودكان با بازي، از نظر جسمي، فكري، اجتماعي و احساسي رشد مي‌كنند. كودكي كه به سادگي در اتاق مي‌چرخد ​​و ديگران را زير نظر مي‌گيرد اما در واقع بازي خود را متوقف نمي‌كند يا به فعاليت هاي اطراف خود علاقه اي نشان نمي دهد، كودكي است كه ممكن است نحوه انجام بازي را بلد نباشد. بنابراين قبل از آنكه به خودتان نگراني دهيد بهتر است از متخصصين براي ارزيابي فرزندتان كمك بگيريد.

چرا بازي نكردن كودك اهميت دارد؟

بازي براي رشد كودكان ضروري است زيرا در بهزيستي شناختي، جسمي، اجتماعي و عاطفي آن‌ها نقش دارد. بازي همچنين باعث تعامل بين والدين و فرزندان آن‌ها مي شود كه پايه‌هاي محكمي براي روابط آينده ايجاد مي‌كند. در حقيقت بازي به اندازه‌اي براي رشد كودك اهميت دارد كه توسط سازمان حقوق بشر به عنوان حق هر كودك شناخته مي‌شود. بازي راهي براي رشد تخيل و خلاقيت در اختيار كودكان قرار مي‌دهد. همچنين به آن‌ها كمك مي‌كند نحوه همكاري خوب با ديگران را بياموزند و به آن‌ها اجازه مي‌دهد جهان را با سرعت و علاقه خود كاوش كنند.

بازي فقط سرگرمي نيست

هرگونه فعاليتي، سازمان يافته يا بدون ساختار كه كودك شما سرگرم كننده و لذت بخش مي‌داند، بازي محسوب مي‌شود. اما بازي بسيار بيشتر از يك فعاليت سرگرم كننده براي فرزندتان است. همزمان با رشد كودك، مراحل مختلف بازي پشت سر گذاشته مي‌شود. به هنگام بازي، كودكان مهارت‌هاي مهمي را مي‌آموزند و توسعه مي‌دهند كه در طول زندگي خود از آن‌ها استفاده خواهند كرد. حل مسئله، خلاقيت و تمايل به ريسك كردن تنها تعدادي از مهارت‌هايي است كه از طريق بازي توسعه مي‌يابد.

دلايل بازي نكردن كودك چيست؟

كودكاني كه علاقه چنداني به بازي كردن نشان نمي‌دهند، به لحاظ سلامت روان در رده‌هاي مختلف قرار مي‌گيرند. براي آشنايي با انواع اختلالات رفتاري كودكان كليك كنيد.

1- كودك سرگردان

اين كودكان ممكن است مهارت‌هاي اوليه بازي را براي ورود به فعاليتي كه در حال انجام است نداشته باشند. اگر نتوانند خواسته‌ها و نيازهاي خود را بيان كنند، ممكن است كنار آمدن با ديگران و پيوستن به يك گروه براي آن‌ها مشكل باشد.

سرگردان‌ها گاهي اوقات فاقد محدوده توجه براي انتخاب و ماندن در يك كار خاص هستند. آن‌ها ممكن است قادر به انتخاب بازي يا حفظ علاقه به فعاليت نباشند. در برخي موارد، كودكان اين رفتارها را از خود بروز مي‌دهند زيرا احساس خوبي ندارند. آن‌ها معمولا استرس يا ضربه‌اي را در خانه تجربه كرده‌اند و يا نيازهاي خاص برآورده نشده‌اي دارند. به طور كلي همه كودكان در برخي مواقع سرگردان هستند، اما وقتي اين رفتار مداوم باشد، نياز به مداخله احساس مي‌شود.

2- كودك طرد شده

اين كودكان فاقد سه مهارت اساسي بازي هستند. اين مهارت‌ها شامل آگاهي از ديگران، مهارت‌هاي نوبت دهي و مهارت‌هاي حل مسئله است. اگر كودكي از ديگران بي خبر باشد، ممكن است توانايي گوش دادن به آنچه ديگران مي‌گويند و انجام مي‌دهند را ياد نگيرد و نتواند ديدگاه‌هاي ديگران را درك كند. حل مسئله به كودكان اجازه مي‌دهد نيازها و خواسته‌هاي خود را بيان كنند و در مقابل به نيازها و خواسته‌هاي ديگران گوش دهند و با هم همكاري نمايند.

3- كودك پرخاشگر

كودكاني كه نمي‌توانند مشكل خود را حل كرده يا به اشتراك بگذارند، به احتمال زياد در موقعيت‌هاي بازي دچار مشكل مي‌شوند. فقدان اين مهارت‌هاي بازي مي تواند از طريق رفتار پرخاشگرانه ظاهر شود. كودكاني كه رفتارهاي پرخاشگرانه از خود نشان مي دهند اغلب توسط بچه هاي ديگر طرد مي شوند زيرا ديگران از صدمه ديدن مي ترسند يا از بازي با اين كودك بيزارند. كودكان طرد شده بايد طي مراحل بازي هدايت شوند تا مهارت‌هاي اجتماعي لازم ايجاد شود.

بازي نكردن كودك چه پيامد‌هايي به همراه دارد؟

وقتي بچه ها بازي نمي‌كنند، به لحاظ رواني، در وضعيت نابه ساماني قرار مي‌گيرند و رشد آن‌ها به طور طبيعي و نرمال صورت نخواهد گرفت.

خلاقيت و تخيل كم

خلاقيت براي زندگي ضروري است. اين كليدي است كه به ما اجازه مي‌دهد مشكلات را حل كرده و شرايط مختلف را مديريت كنيم. دنيايي كه كودكان هنگام بازي ايجاد مي‌كنند براي‌شان واقعي مي‌شود. از طريق بازي‌ها، خلاقيت كودكان نمايان مي‌شود.

عدم خودمختاري و استقلال

با بزرگ شدن كودكان، بايد تكيه خود را به والدين كم كم متوقف كنند و تا حدي استقلال خود را توسعه دهند. بازي براي اين اتفاق اساسي است زيرا هنگام بازي كودكان تصميم مي‌گيرند، مشكلات را حل مي‌كنند و بدون اين كه يك بزرگسال به آنها بگويد چه كار كنند، عمل مي‌كنند. در واقع بازي ها نوعي تمرين براي كسب استقلال به شمار مي‌آيد. عدم بازي در كودكان باعث ناامني و وابستگي مي‌شود.

كمرويي از عوارض بازي نكردن كودك

كودكاني كه از خردسالي بازي نمي‌كنند، معمولاً خجالتي و ناامن هستند. آن‌ها در مورد هر كاري كه انجام مي‌دهند ترديد دارند و از هر موقعيتي كه در معرض آن قرار بگيرند شرمنده مي‌شوند. بسياري اوقات اين كمرويي محصول والديني است كه هميشه به كودك مي‌گويند چه كار كند. علاوه بر اين، وقتي اوضاع خوب پيش نمي‌رود، او را سرزنش مي‌كنند. اين‌ها كودكاني هستند كه فضايي براي بازي آزادانه، آزادسازي انرژي و پتانسيل خود يا كشف استعدادهاي خويش ندارند.

خانواده بايد درك كند كه بازي يادگيري است و زماني كه كودك براي بازي صرف مي‌كند براي رشد ضروري است.

نتيجه گيري

بازي از زماني كه نوزاد هستيم شروع مي‌شود، اما محدود به كودكي نمي‌شود. گنجاندن بازي در برنامه روزمره كودك و دادن زمان به او براي تفريح و سرگرمي در هر سني از اهميت زيادي برخوردار است. در حقيقت بازي به كودكان اجازه مي‌دهد تا ياد گيرندگان مستقل، متفكران خلاق و افراد موفق شوند. اين كه آيا كودك سرگردان است، احساس طرد شدن، اضطراب يا دور بودن مي‌كند، با حمايت مي‌توان مهارت‌هاي لازم را براي شركت در بازي به او آموخت. در صورتي كه نتوانستيد اين مساله را حل كنيد، حتما مشاوره كودك بگيريد.

براي دريافت مشاوره در زمينه كودك مي‌توانيد در هر ساعت از روز براي مشاوره تلفني كودك از طريق شماره 02166419012 با برترين متخصصان كلينيك تخصصي ني ني مايند تماس حاصل نماييد.